Kodeks Prawa Kanonicznego w kanonie 998 – Namaszczenia chorych, poprzez które Kościół wiernych niebezpiecznie chorych powierza Chrystusowi cierpiącemu i uwielbionemu, ażeby ich podtrzymał i zbawił, udziela się przez namaszczanie ich olejem i wypowiedzenie słów przepisanych w księgach liturgicznych.
Kan. 1001 – Duszpasterze i bliscy chorego powinni troszczyć się, by chorzy byli umacniani tym sakramentem w odpowiednim czasie.
Kan. 1006 – Sakramentu należy udzielać chorym, którzy – będąc przytomni na umyśle – przynajmniej pośrednio o niego prosili.
Kan. 1007 – Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.
Osoby chore lub starsze, które nie mogą wychodzić z domu, mogą przystępować do spowiedzi i przyjąć Komunię św. w swoim domu.
Należy zgłosić w kancelarii (osobiście bądź telefonicznie) taką osobę podać jej nazwisko i imię oraz adres, a także numer kontaktowy i zadeklarować, czy ma to być wizyta jednorazowa, czy stała (raz w miesiącu).
Na czas udzielania sakramentu chorych: spowiedzi, Komunii św. i namaszczenia olejami św. w mieszkaniu chorego koniecznie należy przygotować:
- stół lub ławę, nakryć białym obrusem;
- postawić na nim krzyż, jedną lub dwie świeczki;
- naczynie z wodą święconą i kropidło;
- szklankę letniej, przegotowanej wody jeśli chory ma problemy z przełykaniem;
- watę i spodek.
W czasie spowiedzi chorego opuszczamy pokój, w którym się znajduje wraz z kapłanem, natomiast w czasie udzielania kolejnych sakramentów (namaszczenie, komunia) uczestniczymy pobożnie w tych obrzędach towarzysząc choremu swoją modlitwą.
Nigdy nie udziela się żadnego sakramentu umarłym. Ksiądz wezwany do chorego, który już umarł, modli się za zmarłego, aby uwolnił go od grzechów i przyjął do swego Królestwa.